Słownik etymologiczny języka polskiego/pośrzatnąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pośrzatnąć, ‘spotkać’, w biblji: »pośrzatł je« (»potkał się z nimi«, Leopolita), »jegoż gdyż possrzadł«(!), »w pośrzacenie(!) nam« (»przeciwko nam«, Leopolita), »w pośrzacaj Panu« (»na potkanie«, Leopolita); »pośrzatła jesta jemu«, psałterze (»zabieżały sobie«, r. 1532); p. śrzatnąć; u nas zapomniane; postrzetnouti u Czechów.
