Słownik etymologiczny języka polskiego/pokuta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pokuta, pokutować, pokutnik; w 15. wieku (biblja, ortyle) jeszcze ‘wina’, w obu znaczeniach: ‘przestępstwo’ (‘culpa’)’ i ‘kara’ (‘poena’, nawet ‘grzywny’)’, jak w czeskiem; od 16. wieku ‘poenitentia’, ‘żal za grzechy z karą-zadośćuczynieniem’, co dawniej przez pokajanie (jeszcze i w biblji) tłumaczono: »pokajamy się tego« (biblja, w psałterzu i samo kajać; »nie będzie się kajać«, ‘żałować’); z czeskiego; p. kuty, skutek.
