Słownik etymologiczny języka polskiego/próć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
próć, porzę, porze; dziś ó z u pomieszano, i odmieniamy pruję (próję niemożliwa pisownia, chociaż jedynie »historyczna«, skoroż żadnego u tu nigdy nie było!), rozpruwać, wypruwać (zamiast jedynie poprawnego rozparać); pór w rozpór, rozporek, przepór; wyprotek (od wypróty) i wyporek (od wyporu), o ‘dziecku wydobytem, wyciętem’; wypruwacz, itd. Pień per-, -por-. Tak samo u wszystkich Słowian: cerk. porją, prati, rus. poroť, słowień. rasporek.
