Słownik etymologiczny języka polskiego/próżny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
próżny, z próźny (por. różny), a to z *prozdny (r. 1389: »a tym miał być prozdzien«); wy- i opróżnić; próżność; przenośnie: próżnować, próżniak, próżniaczy, itd.; w 14. i 15. wieku prózny o ‘uwolnionym od winy’ itp.: »uczynił ji prózna«, »nie puścił Pawła tej rzeczy prózno«; po próżnicy, ‘daremnie’, od psałterza. Prasłowo; cerk. prazdĭn (stąd praźnik, p.), czes. práz(d)ný, rus. porożnij (z ż, jak u nas), od pierwotnego *por(z)d-.
