Słownik etymologiczny języka polskiego/pręt
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
pręt, pręcik, zbiorowe prącie (z prącia plotą kosze); prasłowiańskie, z wokalizacją o; z wokalizacją e: przęt, sprzęt, sprzątać, uprzątnąć; w cerk. przeważnie o ubiorze, »(płaszczem) opręta ji«, rus. prjatat’, ‘chować’. Oboczna postać z u, y: pruciać i pryciać, ‘biegać, wścibiać się’, rus. prytkij, ‘prędki’, od pryt’, ‘galop’. Inna oboczność co do zębowej: obok t jest i d w prędki; p. prąd.