Słownik etymologiczny języka polskiego/prask
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
prask, ‘raz, uderzenie’, prasnąć, prasknąć, praskać, »prask o ziemię«, »na prask ugodzić«, ‘przychodzić na raz, niebezpieczeństwo’; praszczęta, ‘plagi-szpicruty w wojsku’, kiedy »dragona na brzozowe pręty goniono przez szeregi, co zową praszczęty« (Potocki); »siedzę jak na praszczętach«. Słowo prasłowiańskie: cerkiewne praskawica (‘okrzyk na przestraszenie wroga’), prask, ogólnie o ‘okrzyku’, chorw. praskawica, ‘bomba’, prasnuti, ‘trzasnąć’, czes. praskot, praskacz, ‘bicz’, prasztiti, ‘palnąć’; w litewskiem postaci z r niema, są podobne z l, por. więc nasze plaskać, plasnąć.
