Słownik etymologiczny języka polskiego/przepiórka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
przepiórka, przepierzyca; »przepiórcze pole«, o ‘niestałem szczęściu’; przepiór, ‘wabik-piszczałka’; przepierować, ‘przyśpiewywać’; zachowaliśmy oba r, inni Słowianie je odmieniają: słowień. prepelica i plepelica, podobnie u Serbów; u Czechów przepel i krzepel (rozpodobnienie i dwu p), na Rusi pierepieł i pierepier. Prasłowiańskie; zdwojone per-, tak samo jak w proporzec (p.); ptak przezwany od ‘podlatywania’. Pruskie i litewskie jego nazwy zbyt odbiegły; prus penpalo i lit. putpeła, piepała, łotew. paipala, może zniekształcone słowiańskie, ale są i nazwy pruskie dla ‘ptaków’ wogóle: pepelis i (czwarty przyp. liczby mn.) pipalins; porównywają łac. papilio, niem. fifaltra (dawne, dziś Falter), ‘motyl’; i u Słowian (bułg.) preperuga i peperuga, ‘motyl’.
