Słownik etymologiczny języka polskiego/puc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
puc, pucek, pucka, ‘ostatnia część warg’, ‘kończyny palców’; ‘całus’; ‘wydęcie warg’; ‘chłopeczek’; stąd pucołowaty i pucaty; wszystko oboczne do pęc- (napęcniały), p. pęc(z) pod pęk.
