Słownik etymologiczny języka polskiego/pypeć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
pypeć, ‘choroba języczka u drobiu’; używane i przysłowiowo (»zdarto mu pypeć«); pożyczka z niem. Pips (dawne pfifiz), a to z romańskiego (włos. pipita, wkońcu do łac. pituita, ‘smark’). U nas wyjątkowo nazwę dla chowu drobiu pożyczono; jeżeli pominiemy kapłona, pawa, indyka, wszystkie inne są rodzime, gdy Niemcy niejedną z łac. przejęli. Od nas pypeć na Ruś; jest i bułg. pipka; Czesi mają rozpodobnione tipec obok pipec, jak Niemcy Zips obok Pips.