Słownik etymologiczny języka polskiego/rokosz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rokosz, rokoszanie; jeszcze na sejmie elekcyjnym w r. 1587 prawi się: »iż WM. do czegoś niezwyczajnego mieć się chcecie, do jakiegoś rokoszu, które słowo językowi polskiemu nie jest znajome«; poszło z węg. rakosz, nazwy (od raków) pola pod Budzinem, gdzie sejmujące stany występywały z opozycją (stąd słowac. rakosz, ‘wrzawa, burzliwe zgromadzenie’); ale w r. 1587 i rzecz i słowo były już znane, bo już Leopolita w biblji pisze: »król miał rokosz z onymi« (t. j. ‘rokował’), u M. Bielskiego »(szlachta) w radę wstępowali, co zowiemy rokosze«, a u Stryjkowskiego: »uczynił sejm albo rokosz«; węg. rakász, ‘tłum, zbiegowisko’, od owegoż pola, po niemiecku Kressenbrunn(?).
