Słownik etymologiczny języka polskiego/romans
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
romans, romansowy, romansować, romansista, romantyczny, romantyczność, romański (np. język), romanista (i o prawoznawcy); pominąwszy ‘prawoznawstwo rzymskie’, (co od Roma), wszystkie te słowa i inne podobne pochodzą z łac. romanus, czyli »ludowy«, w przeciwstawieniu do latinus, czyli »książkowy«, oznaczały więc pieśni i opowiadania w języku romańskim, tj. ludowym; romanse nazywał jeszcze Lubomirski r. 1686 romanjami. Ale romanja znaczyła też i ‘małmazję’, t. j. wino słodkie, korzenne, sprowadzane z Napoli di Romania (t. j. Moreja, co Turcy z Romeja przestawili).
