Słownik etymologiczny języka polskiego/rum
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rum (już w biblji), ‘ziemia; gruz, szczątki murów’ (»wywozić rum«), rumowisko; rumek (»gościniec nasypany rumkiem«); węg. rom, ‘ruina’.
rum!, wykrzyknik, jak rym!, »rym do wody« (‘hrymnąć’); rumot, rumotać, o wszelkim ‘hałasie’ (»usłyszy rum niebywały«), obok romot, romotać; od pnia ru-, o ‘ryku’: ind. ruwati i rawati, ‘ryczy’, rawa-, ‘ryk’, grec. ō-ryomai, ‘ryczę’, łac. rūmor, ‘hałas’. Od 16. i 17. wieku przejęto wprost z łaciny rumor, ‘szmer, wrzask, hałas’; u Leopolity »wielki rumrycht a szemranie«, z czes. rumrejch.
rum, ‘miejsce’, z niem. Raum (co pokrewne z łac. rūs, ‘wolny przestwór’); »rum komu czynić«, ‘przejście’. rumować, ‘torować’, ‘wyprzątać’, rumować się, ‘wynosić się’; rumacja (z końcówką łacińską), ‘przeprowadzenie prawne, przymusowe’; rumunek, ‘pustkowie’.
rum, ‘arak’; europejskie, z języków malajskich.