Słownik etymologiczny języka polskiego/słońce
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
słońce, do 16. wieku słuńce, zdrobniałe od *sełno (por. ruskie złożenia: sołnoworot, sołnopad, sołnopiok), obok słonko; zbiorowe słonie: »zaszło słonie, Polacy« (w wierszu na śmierć królewską z 17. wieku), »słonie... lotne pędzą konie«; może i słoń: »parzy się przy słoni«, Potocki. Urobione *sŭl-no z -n, jak mēs-en, a wedle miesiąc dorobiono do *sŭl-no i sŭlnĭce. Urobienie na -no (por. ok-no) zastąpiło pierwotny rzeczownik, lit. saulē, grec. hēlios, łac. sōl, goc. sauil, ind. suwar- (drugi przyp. sūras), awest. hwar-. Inne urobienia: słoneczny, w 15. wieku słuneczny (biblja), słonecznik, słonecznica, słoneczko; słunecznik w 15. wieku ‘helianthemum’.
