Słownik etymologiczny języka polskiego/siać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
siać, skrócone z *siejać, jak dziać z dziejać; sieję; siejba; częstotliwe siewać (wysiewać, itd.), a stąd siew, posiew, siewba, siewca i siewacz; siewka w 16. i 17. wieku nazwa gry w kostki, a stąd przenośnie o wszelkiej ‘niestateczności’: »igrane rzeczy świeckich siewki«, »póki świata, póty takiej z nami siewki«; siewka i nazwa ptaka, ‘charadrius’, lub siejka, siejocha, siewniczka (siennica), i o ‘kuligu’; hreczkosiej. Tylko u nas *siadło (do siania), siedleczka, ‘szufla do wiania zboża’; »miasto siedleczki albo wiejaczki plewę odwiewała«, roku 1597 (por. »siejeczka albo wiejeczka« r. 1500, dziś ludowe siedlacka i siedlecka), w 15. i 16. wieku i siedlącka (r. 1426), sierdzącka, sierlęczka u Leopolity (rl zamiast dl bywa nieraz). Prasłowo; cerk. sěti, sěją, i sějati; lit. sēti, sēju; łac. sā-tum, sē-vi, do sero (zdwojonego, z *siso), goc. saian (säen). P. siemię; *sieć.
