Słownik etymologiczny języka polskiego/skop
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skop, skopowy, skopek, ‘baran trzebiony’; skopić, ‘trzebić’; skopiec, ‘trzebieniec’ (skopcy ruscy). Prasłowo (niem. Schöps pożyczone z niego), do skep- (p. szczepać); lit. skopti, ‘wydrążać’ (i z b: skabēti, ‘obrzynać’), grec. skaptō, ‘okopywam’, łac. capo, ‘kapłon’. U wszystkich Słowian tak samo: cerk. skopĭc, ‘rzezaniec’, u Serbów i Czechów szkopiti obok skopiti.
skop, skopiec, nieraz z szk- (sk- i szk- wymieniają się stale u Czechów i nierzadko u nas), o ‘naczyniu’, np. »skopiec mleka«, z niem. scaf, dziś Schaff, które przejęliśmy powtórnie, późno, jako szafa (rus. szkaf i szkap).
