Słownik etymologiczny języka polskiego/smalić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
smalić, smalnąć, »duby smalone« (na Rusi jełowyje!), »smalić cholewki« (‘zalecać się’, od 18. w.); z wokalizacją o: smoła, smolny, smolisty, smoluch, smołka, i o ‘djabełku’, smołowy, Smoleńsk; z ch: ochmalić, ‘uderzyć’ (już w 16. wieku); wokalizacji e niema, jak i przy smag-, smog-, co od tego samego pnia; na Litwie z w, nie z m, swełu, swilti, ‘smalić’, łotew. swals i swala, ‘para’, niem. schwelen (o powolnym, smolnym ogniu), swalm, ‘para’, nord. svöla, ‘wędzić’. Słowo zachodniosłowiańskie (brak go w czes.); na Małej i Białej Rusi z polskiego.
