Słownik etymologiczny języka polskiego/smok
smok, nazwany od smykania (p. smyk), por. płoz (p.) i sań (p. sani); pień smek-, smok-, obok smeuk-. (smyk, p.); do smeuk- postać smuk- w smektać, ‘głaskać’: »chłop się po sercu smekce«, Polikarp, około 1450 r.; por. słowieńs. smuczi, ‘sanki’. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
smok, smoczy; czasownik: smoktać, smochtać, smoknąć, i cmokać, cmoknąć; używa się i o ‘ssaniu’ (smok, ‘wąż u pompy, syfonu’); ‘wąż’ bajeczny, przezwany od połykania, i może od tego pnia, od którego (nam zresztą obce) prasłowo: lit. smak-ra(s), ‘podbródek’, ind. śmaśru- (to samo). Brak postaci smek-. Cerk. smok, ‘wąż’; zresztą głównie na Zachodzie, gdy na Południu smok o ‘przyprawie potraw’.
