Słownik etymologiczny języka polskiego/snadź
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
snadź, skrócone we sna, w 16. i 17. wieku; snadny, ‘dogodny’, snadno, ‘łatwo’; w biblji jest i snad, ‘może’ (czeskie ?); snaść, ‘zbiór narzędzi’: »po snaści rzemieślnika poznać«. Prasłowiańskie; czes. snaze, ‘łatwość’, cerk. snaď, ‘na powierzchni (gładko)’; rus. snasť, ‘narzędzie’; słowac. nesnaditi, ‘nieładzić, kłócić się’. Por. snaga.
