Słownik etymologiczny języka polskiego/spirytus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
spirytus, zatrzymał wyjątkowo łacińską końcówkę, którą stale odrzucamy; por. rus. spirt; i Niemcy ją zachowali. Od łac. spirare, ‘oddychać’; stąd i nazwa Ducha św., i spirytyzm.
