Słownik etymologiczny języka polskiego/srogi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
srogi, srogo, dawniej srodze; srożyć się i srożeć; srogość; nasrożyć; cerk. srag wskazywałoby pierwotne *sorg-, lecz na Rusi niema *sorog, jest tylko strogij, ze wsuniętem t; u Czechów brak słowa. Jeżeli, wedle cerk. srag, pierwotne było *sorg-, toć to lit. sergu, ‘choruję’, sarginti, ‘rozchorować (kogo)’, łotew. serga, ‘choroba’ (z wokalizacją e—o), iryj. serg, ‘choroba’, sergaim, ‘usycham’.
