Słownik etymologiczny języka polskiego/srom
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
srom, sromny, sromać się, sromota, sromotny, sromocić; (sromież), sromieżliwy, w biblji sromieżliwość, ‘wstyd’, ale sromiężliwy, sromięźliwy częstsze w 15. i 16. wieku; cerk. sramężiw i sramężliw, urobione od *sramęga-sromięga, którego dawne teksty już nie znają; *sramoga toż, słowień. sramożliw; cerk. sram, u innych Słowian i stram, ze wsuniętem t (nawet w rus. stram i sramnyj obok rodzimego sorom); Czesi słowa tego wcale nie znają, byłoby *sram. Prasłowo; brak go zupełnie w lit.; pers. szarm, ‘wstyd’, niem. Harm, ‘zgryzota’.
