Słownik etymologiczny języka polskiego/storzyć
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
storzyć, ‘wynosić się, chełpić’: »jakoż przeciwko Bogu człek się będzie storzył«, Potocki, »będzie z djabłem storzył«, »nastorzywszy jeżyny«, »darmo się w herby storzą«; w 16. wieku storzypiętką nazywano ‘chełpliwego’; są i storzywąsy; roślina storzycewa, storzysz, storzyk, storzanki (także stojak, i wstawacz albo wzwód, ‘orchis’), od skutku mniemanego. Od pnia ster-, p. strona; por. słowień. nastoren, ‘uparty’, neustoren, ‘niedbały’.