Słownik etymologiczny języka polskiego/storzyć

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron

storzyć, ‘wynosić się, chełpić’: »jakoż przeciwko Bogu człek się będzie storzył«, Potocki, »będzie z djabłem storzył«, »nastorzywszy jeżyny«, »darmo się w herby storzą«; w 16. wieku storzypiętką nazywano ‘chełpliwego’; są i storzywąsy; roślina storzycewa, storzysz, storzyk, storzanki (także stojak, i wstawacz albo wzwód, ‘orchis’), od skutku mniemanego. Od pnia ster-, p. strona; por. słowień. nastoren, ‘uparty’, neustoren, ‘niedbały’.