Słownik etymologiczny języka polskiego/strych

strych, zgrubiałe stryj (p.); ‘żebraka’ tak przezywają, jak ‘babę’ ciotą; stryszek, dziś ludowe jeszcze; i ‘dziadek od orzechów’.

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

strych, z niem. Strich, przy mierzeniu: »pod strychem« (‘bez wierzchu’; »nad strych«, ‘nadto’); niem. dziś streichen, więc Streichholz, r. 1500: strycholc (później strychulec, ze zwykłą odmianą; por. budulec). Jak stos, tak i strych przybrało wszelakie znaczenie: ‘mody, kształtu’, np. »starym strychem« (i każdym innym, np. »kozackim«, ‘po kozacku’); strycharz, ‘ceglarz’ (z niem. Streicher); strychować (z niem. streichen) mówi się i o działach, o oku (»okiem ziemię strychuje«), o psie (»strychuje pole«). Z tym strychem, ‘obyczajem’, pomieszano już w 16. wieku niem. Estrich (z łac. astricum), o ‘pomoście, piętrze, poddaszu’ (»bielizna na strychu«), ale je i w całości jako jastrych przejęto.