Słownik etymologiczny języka polskiego/sukno
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sukno, suknia, sukienka; sukiennice (‘gdzie sukna sprzedają’, niem. Tuchlauben); od sukania, ‘nawijania nici’ (znanego u nas w 15. wieku: »Marja sukała jedwabiem«, Rozmyślanie); »sukać albo obracać«, r. 1500, sukadło, ‘wijadło’, r. 1500; jedynie na Rusi ocalało pierwotne skat’, sku, skań, ‘tkanina’, a jest i częstotliwe sykat’. Prasłowo; lit. sukti, ‘kręcić, nawijać’. Nazwę sukni przejęli w średniowieczu Romani, a od nich Niemcy, suckeny (i buty nosili à la Poulaine, ‘po polsku’). U wszystkich Słowian tak samo.
