Słownik etymologiczny języka polskiego/suma
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
suma, sumować, zsumować, sumka, sumarjusz; z łac. summa, ‘najwyższa (najniższa) liczba’, summare.
suma, suna, sunka (sunduk, całkiem ruskie, u Szymona Budnego), ‘worek, flasza (skórzane)’, z niem. Saum; stąd i czes. soumar, ‘furman’, u nas w Janczarze; ale u tegoż Janczara »sumarów abo koni«; na innem miejscu są »osły«: węgier. szamár, włos. somaro, grec. samari, albań. samar, ‘osieł’, wszystko od łac. sauma (z grec., sagma), ‘ciężar, pakunek’, saumarius, ‘zwierzę ciężarowe’.