Słownik etymologiczny języka polskiego/syty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
syty, sycić, nienasycony, sytny; dosyć z dosyci, skrócone dalej w dość; przesyt; tak samo u wszystkich Słowian. Prasłowo, różniące się jednak samogłoską y (= ū) od wszelkich odpowiedników: lit. sotus, ‘syty’, prus. sātuinei, ‘sycisz’; grec. a-atos, ‘nienasycony’, łac. satis (nasze satysfakcja) i satur, ‘syty’ (stąd satyra itd.), goc. saths, ‘syty’ (niem. satt), i ga-sōthian, ‘sycić’. Mamy oprócz tego rzeczownik syta, ‘woda miodowa’ i ‘wywar miodowy’, co powtarza się na całej Rusi (dalej nieznane) o tem samem: sýtit’, ‘sycić’, ale sytit’, ‘słodzić’; może to i u nas ruskie? Naszą satyrę (z łac.) odwodzą rozmaicie, i od grec. satyros (»dziki mąż«, u Kochanowskiego), i od lanx satura, niby ‘quodlibeť, ‘mieszanina wszelaka’.
