Słownik etymologiczny języka polskiego/szał
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szał, szaleć, szalić; szalać w Ezopie; szalony, szaloność 1500 r., szaleństwo; szalej (rośliny bielon i i., wywołujące szał); we złożeniach szaławiła (słowo »bliźniacze« niemal) i szałaput (to młodsze nieco; przypomina małorus. złożenia z -pud: strachopud itp.). Od szalić, ‘ oszukiwać’, szalba, a stąd, z niemieckim przyrostkiem: szalbierz, ‘oszust’, szalbierski, szalbierstwo. Obok postaci z a są i postaci z e, szeleć i szelej r. 1500, oszelały; szaleność w psałterzu (»złość«, w puławskim) obok szaleństwo i szalony (‘głupi’). Prasłowiańskie; cerk. szaljen, ‘szalony’; u innych Słowian o ‘żartach’ (tak i w ruskiem), ale i o ‘wściekliźnie’; oboczne jest chal- w rus. chałuj, ‘bałwan’, nachał, ‘prostak’, serb. chała, ‘brud’.
