Słownik etymologiczny języka polskiego/szańce
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szańce, szaniec, szańcowy, szańcować; szańcownik albo szancknecht; łączy dwa zupełnie odmienne znaczenia; jedno z niem. Schanze, ‘wał’, nieznanego początku (‘kosz’?); drugie, również z niemieckiego, ale to jest franc. chance, ‘los’, od gry w karty, z łac. cadentia (o ‘rzucie kostkami’): »sadzić na szańc«, ‘ryzykować’, »nie na jeden fortuny szańc wszystkie siły stawić«; częste szczególniej u Reja: »na szańc szczęścia wysadzi«; »zdrowie na szańc kładli«; por. szansa z franc. chance.
