Słownik etymologiczny języka polskiego/szczerba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szczerba, szczerbiec, uszczerbek, szczerbina, szczerbaty, szczerbić; z dawnego szczyrba, szczyrbiec i szczyrzbiec, z skĭrb-; z twardą półgłoską: skŭrb-, p. skarb. Prasłowo; łotew. szkirba i skarba, ‘szczelina, skałka’, skārbs, ‘ostry’, szkerbs, ‘cierpki’, lit. skirbti, ‘kwaśnieć’, skurbti, ‘biedować’; niem. Scherbe (dawne scirbi), ‘skorupa’, dawne scarbōn, ‘rozcinać’, Schorf, ‘strup’, anglosas. sceorfan, ‘gryźć’. U wszystkich Słowian; słowień. szczrba i szkrba, bułg. sztrb, czes. sztierb, sztierbina, rus. uszczerb (i o ‘księżycu na nowiu’), łużyc. szkarba i szcierby, szczerbaty. Oboczne postaci z ch-: bułg. chrbel, serb. rbina z chrbina; u Rumunów obie postaci w pożyczkach sztirb i hirb.
