Słownik etymologiczny języka polskiego/szczerzyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szczerzyć, wyszczerzać (zęby); oszczerca z oszczyrca, pierwotnie ‘naśmiewca’ (jeszcze w 16. i 17. wieku), później ‘obmówca’ (stąd oszczerzać kogo), uchodziło za mazowieckie słowo (»oszczyrkowie mili«). Prasłowiańskie: czes. szkierziti i sztierziti (zęby), obok postaci bez s-: cerziti, słowień. cěriti (i szkara, ‘szczelina’), serb. ceriti; łuż. szcieriś, małorus. szkyryty, rus. szczerit’ sia, a oszczer(j)a to samo co mazowieckie oszczyrca, ‘naśmiewca’.
