Słownik etymologiczny języka polskiego/szeląg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szeląg, szelążek, szelężny; szelężnik, nazwa rośliny; prasłowiańska pożyczka z goc. scillings, niem. Schilling. Postaci słowa najrozmaitsze: cerk. skŭlędź, sklędź, klędź, i sztĭlęg, rus. dawne stelag i sztlag; nasze szeląg powędrowało na Ruś i do Litwy. Niemieckie słowo wywodzą najróżniej, od Schild, niby ‘mała tarcza’, t. j. ‘blaszka noszona jako ozdoba’, od pnia skel-, ‘łupać’, i t. d.
