Słownik etymologiczny języka polskiego/szkaradny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szkaradny, oszkaradzić, szkaradzieństwo; w 15. i 16. wieku zawsze tylko skarady (wydawcy mylnie piszą szkarady, w rękopisach i drukach zawsze ska-, nigdy schka- czy szka-); ale obok skarady było i szarzedny, i te oba słowa zlały się w jedno; w biblji np. skarada i skaradość obok szaradność (»plugastwo« u Leopolity), przeszarzedny, i t. d.; cerk. skaręd, ‘brudny’, rus. skaried, czes. szkareda, ‘brzydal’, i szerad, szered, dawniej szerzed, ‘brud, gnój’, szerzedný, ‘obrzydliwy’; zbiorowe na -d (ze wszelakiemi samogłoskami, ę, a, ē, przed d); por. grec. skōr, ‘łajno’; od skar-; oboczna postać cher- lub chēr-, a z niej szer-, szar-.
