Słownik etymologiczny języka polskiego/szpak
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szpak, szpaczek, szpaczy; szpaczkować, szpaczkarz, ‘figlarz’, »szpakami karmiony«, o ‘francie’; nazwa prastara, r. 965 po raz pierwszy przez Araba u Słowian (zachodnich) wymieniona, istotnie tylko u nas i u Czechów znana; od nas na Ruś przeszła (ogólniejsza tego ptaka nazwa, p. skorzec, u nas rzadka: niema jej u Stanka; »szpak, co ji skorcem zowią«, r. 1584); stąd wzięte niem. Spatz (jak nazwy czyża, szczygła), ależ ‘wróbla’ oznacza. Stąd nazwa włosów ‘siwawych’: szpakowaty, »siwe konie szpakowate«, a potem i o ludziach: »szpakowata broda«.
