Słownik etymologiczny języka polskiego/szpic
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szpic, ‘szczyt’, dawniej wyłącznie szpica, śpica; »zrządzili spicę«, w biblji, tłumaczy dosłownie łac. ‘acies’ (»zszykowali wojsko«, Leopolita), »stali na spicy«, »przed szpycą wojski«; szpiczasty i szpicasty, śpiczasty; z niem. Spitze; czes. szpic (i o ‘szprychach kołowych’, jak u nas »koło szpiczaste«); szpic, gatunek ‘psa’, nowa pożyczka.
