Słownik etymologiczny języka polskiego/szprync
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szprync, szpryngiel, ‘skok’, dawna pożyczka z niem. Sprünge, w 17. wieku: »jakie w tańcu korbety, jakie sprynce robi«; »wytchnie kozom sprynców«; »serce sprincuje«; »sadzi się na szprince«; »konik spryncuje«; »harcują, spryncują Niemcy«; a obok tego i »nie nadają się ludziom te spryńzle«, a z tego spręśnik, dziś po narzeczach; w facecjach Żery (18. wiek) nazywa się dzieciak nie spręśnik, ale figlarz.
