Słownik etymologiczny języka polskiego/szron
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szron, szreń, właściwie śrzon, śron (por. Śrzeniawa, nazwa rzeczki i herbu); z pierwotnego *siern, cerk. srěn, ‘biały’, rus. seren, czes. s(t)rzin, ‘okiść’, słowień. srěn, ‘szron’. Prasłowo; lit. szerksznas, ‘siwy’, szerksznas i szirksznas, ‘szron’, łotew. sērns i sērsna, ‘szron’; z innemi przyrostkami lit. szarma, ‘szron’, szirmas i szirwas, ‘siwy’; nord. hjarn, ‘skorupa śniegowa’. Nazwany więc szron od barwy, nie od mrozu. Inna zato nazwa ‘szronu’, nam już obca, cerk. slana (tak samo na Bałkanie; brak jej Rusi i całemu Zachodowi), z *solna, lit. szałna, ‘szron’, poszła od ‘mrozu’; por. lit. szał-ti, ‘marznąć’, szał-tas, ‘zimny’, szaltinis, ‘źródło’, prus. pa-salis, ‘mróz’; awest. sarta-, ‘zimny’; ind. (zdwojone) śiśira-, ‘zimny’; niem. (nord.) hal, ‘ziemia zmarzła’; z tem nasza słota (p.) w żadnym nie pozostaje związku. Por. śreż.
