Słownik etymologiczny języka polskiego/sztuka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sztuka, sztukować; sztukmistrz; sztuczny, sztuczność; sztuk (‘kawał’); z niem. Stück, ‘pniak’ (jak Stock, ‘co odcięto’); od nas na całą Ruś. U nas najobszerniej słowo się rozrosło: sztuka = ‘dramat’ jest i u Niemców, ale sztuka = niem. Kunst, sztuki piękne = die schönen Künste, tylko u nas, a drogę wskazał majstersztuk (z niem. Meisterstück), co kunsztu w cechu dowodził i później za kunszt sam stawał; tak samo w węg. mesterremek (= niem. Meisterstück): samo remek, dosłownie ‘kawałek’, dziś znaczy ‘przepiękny, pyszny’, pozbywszy się mesztra, jak sztuka nasza majstra. Tu i sztukwark (niem. Stückwerk), o ‘inkrustacji, mozaice’: »drzwi sztukwarkiem nakrapiane«, »marmurem albo sztukwarkiem mury osadzone«, u Reja i innych.
