Słownik etymologiczny języka polskiego/szum
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szum, szumieć, »szumieć we łbie« (stąd szumiłeb, o ‘wartogłowie’), szumny (mina, tytuły; ale pierwotnie ‘wzruszony’: »woda szumna wałami«); prasłowiańskie (nazwy dla lasów: czeska Szumawa, serb. Szumadija); cerk. szum, ‘hałas’, »szumĭn ot wina«, szuma, ‘las’; bułg. szumka, ‘chróst’; słowień. oszumlan, o ‘nietrzeźwym’; przyrostek -m do szu-, por. szawiać.
szum, szumowiny (np. na rosole, ‘co wrząca woda wyrzuca’), szumować, szuminy; dawniej szymowiny, szymować; z niem. Schaum, schäumen, dawniejsze schūm, scūm; czes. szum, szumina, szumowati.