Słownik etymologiczny języka polskiego/szynkle
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szynkle, ‘końce osi’: »orząc błoto szynklami«, »wóz po szynkle«, Potocki; »szynkiel (woza) zawadził w brzeg przykopy«, r. 1630; tak tłumaczą w 17. wieku i ‘poli’, ‘bieguny, końce osi niebieskiej’; z niem. Schenkel.
