Słownik etymologiczny języka polskiego/tata
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
tata, od 15. wieku wypisywane: tato!, z wielu zdrobniałemi, które tu pomijam; podtatusiały; »czekaj tatka latka«; słowo dziecięce, ogólno słowiańskie, nieraz w nieco odmiennej postaci (rus. i tjatja, serb. bułg. tajko i tejko, a inną odmianę, ogólną, p. ciotka). Prasłowo; ind. tata- i tāta-, grec. tata i tetta, łac. tata, celt. tat, lit. tētis, titis, tēwas, ‘ojciec’, prus. tetis, ‘dziadek’. U nas i tatek. Nie słowo to, lecz ogólnoludzki wykrzyknik, jak papa itp.