Słownik etymologiczny języka polskiego/teść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
teść, teścia; teściowa, w dawnym języku i narzeczowo i cieść, ćcia, w biblji: »ku ćciu« (u Leopolity: »do świekra«), »ze ćcią« (u Leopolity: »z świekrą«). Sam teść od cieść, z drugiego i dalszych przypadków, gdzie ćcia w wymowie przechodziło w tścia, do czego dorobiono teść, zamiast cieść; e było ruchome, ale nowszy język je wedle mianownika zatrzymał (teścia); ‘teściowa’ zwała się ćcia (jak gościa do gość); u innych Słowian teszcza. Gdy świekier, świekra, są aryjskie nazwy ‘rodziców mężowych’ (dla synowej), nie mogą się ‘rodzice żenini’, teściowie, równie dawną nazwą szczycić; ich nazwa też nie powtarza się nigdzie; prus. tisties pożyczka z polskiego. Teść, cieść i świeść (‘siostra żony’), nie przypadkowo równie utworzone nazwy; teść, cieść, to pieszczotliwe, niby ‘ojczulek’, do lit. i prus. tetis a naszego teta (ciota) i tata; świeść (p.) poszła za teściem.
