Słownik etymologiczny języka polskiego/truteń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
truteń, trutnia; od pszczół i o człowieku; dawniej i trąd; prasłowo; cerk. trąt, ‘bąk’, serb. trut, czes. troud, trout i troup, ‘truteń’ (ale jest i troud, ‘hubka’, cerk. trąd; słowo waha się co do t i d: trąt i trąd, jak i przy nazwie ‘trutnia’). Truteń nie jest pożyczką z rus., lecz prapolskie; oboczność ą i u stała. Na Litwie jest i tranas, ‘truteń’, i trandis, o ‘prochu po molu’, trendēti, o ‘trawieniu przez mole’, trandēti, o ‘spróchniałości’. Wszystko wkońcu od pnia ter-, p. trzeć. Podobne słowo i w grec. thrōnē, ‘truteń’, niem. Drohne.
