Słownik etymologiczny języka polskiego/trząść
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trząść, trzasnąć, trząchnąć, wytrzęsać, roztrząsać, natrząsać się itd.; trząskiem, ‘truchtem’, wtrząski; trząśćca, ‘febra’; trzęsigłów; trzęsawisko, trzęsawica. Prasłowo; cerk. tręsti, tręsą, z wokalizacją o: trąs, ‘trzęsienie ziemi’, trąsiti, ‘trząść’; tak samo rus. trjasti i trus, ‘tchórz’, trusit’, ‘tchórzyć’. Urobione tręs- przyrostkiem -s od trem-, ‘trząść’, litew. trimti, ‘trząść się od zimna’, tremti, ‘odstraszać, odganiać’, sutraminti, ‘dotknąć się’; grec. tremō, ‘drżę’, łac. tremo (stąd u nas trema, ‘obawa’); ind. wyłącznie z s, trasati, ‘boi się’, awest. tarszta-, ‘bojażliwy’.
