Słownik etymologiczny języka polskiego/trzpiot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzpiot, trzpiotać, trzpiotać, na ‘lekkoducha gadatliwego’ przeniesione od trzepania (por. trzepigroch, Potocki), szczególniej od trzepotu ptaszego; p. trzepać; »ptak trzpiotnął«, »ptaszę sobie po drzewach trzpiata«, Rej; »rękawy około niego trzpiatają«, Rej; »trzpiotając skrzydełkami«, »przestań się trzpiotać między dziewczętami« (o babie). U innych Słowian zawsze tylko trepet-, nie tr’pet- jak u nas.
