Słownik etymologiczny języka polskiego/turniej
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
turniej, turnie, turnieje, ‘igrzyska’ (zakazywane przez kościół), z niem. Tournier z łac. torneamentum; przenoszone na ‘utarczki, kłopoty, burdy’, a w 16. wieku i w turlej odmieniane: »turleje a hałasy wielkie«; turniejować. Z tem samem słowem pozostaje we związku tur (tura), turnus, turniura, franc. tour, ‘obrót’, tournure, z łac. tornare od tornus, ‘rylec’, ‘świder’, przeniesione na ‘ruch kołowy’; turysta, o ‘podróżniku’, z ang.; wszystko wkońcu od ter-, p. trzeć.
