Słownik etymologiczny języka polskiego/wąchać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wąchać, wąchawy; węch, węszyć; istnieje tylko, poza polskiem i załabskiem wąchat’, w cerk. ąchati (stąd rus. błagouchanije, o ‘dobrej woni’) i słowień. wōch, wōchati, wōchlja; nie ma nic spólnego z słowem woń (bo w woń, p., w jest pniowe, a w wąchać przydechowe), ani z niuch. Prasłowo; znaczy właściwie ‘dychać’, i wywodzi się od pnia an-, o ‘dychaniu’: ind. aniti, ‘dycha’, grec. anemos, ‘wiatr’, łac. anima, ‘dusza’ (t.j. ‘dech’), an-helo, ‘ciężko oddycham’, animus, ‘duch’ (stąd nasz animusz, z końcówką zachowaną), goc. us-anan, ‘wytchnąć’.
