Słownik etymologiczny języka polskiego/wątor
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
wątor, ‘fuga’; prasłowiańskie; z wą- i tor (p. trzeć); dosłownie: ‘to, co wtarte’; serb. utor, utoriti, ‘fugować’, czes. útor; u Łużyczan rodzaju żeńskiego: wutora. Dla rymu: »comes de Wątory, gdzie jeden kmieć, a trzy dwory«, od 17. wieku.
