Słownik etymologiczny języka polskiego/węgry
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
węgry, węgrowaty, węgrzysty; o ‘krostach na twarzy’ i o ‘trychinach u wieprza’; prasłowo; używane i o owadach, ‘ślepniach’ i i.; ruskie ugor’, małorus. wuhor, czes. uher, serb. ugrk, słowień. (w)ōgrc; lit. anksztara, inkstiras, o ‘krostach na twarzy’; Szyrwid nawet ‘Węgrów’ unkszterai nazywa, boć mu się w polskiem obie nazwy (ludu i ‘trądu’) spadały, a tak samo w niem. Finne i ‘lud fiński’ i ‘trąd twarzy’ oznacza. Czy to przypadek tylko?
