Słownik etymologiczny języka polskiego/warch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
warch, ‘gniew’: »rurałowi już było warch na chłopięta«, t. j. ‘chłop gniewał się’; warchoł, ‘kłótnia, swar’, i ‘kłótnik’ (przyrostek jak w mozoł), warcholny, ‘niesforny’ (o bydle); warchotny i warchotliwy, ‘niespokojny’; warcholić się, ‘kłócić’, również wyłącznie polskie; pień wŭrch-, worch-, por. zawroch w 16. wieku, ‘rozruch’: »dla jakich zawruchów w sąsiedztwie«, Sejm r. 1563 (str. 338), nieraz u Bazylika 1570 r.; rus. zaworocha, zaworosznja, ‘niepokój’, białorus. poworochać, ‘rozruszać’, woroch, ‘trzask’; słowień. wrszeti, ‘huczeć, szumieć’. U innych i Słowian pień werch-, worch-, używa się o ‘młóceniu’: cerk. wrchą, ‘młócę’, wrach, ‘młocka’; rus. woroch, ‘kupa’; serb. wrsziti żito, wrszljati, ‘deptać’.
