Słownik etymologiczny języka polskiego/wasz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wasz, od wy (p.), jak nasz od ny; prasłowiańskie; u wszystkich Słowian. Wedle naski: waski; »po waszemu«, w 16. wieku. We złożeniu, a raczej ściągnieniu, skróceniu tytułu Wasza Miłość (niem. Euer Liebden, podobnie hiszp.): Waszmość, Waszeć (»z waszecia«), Waść, Aść, Aśćka; z dodanem pan: Waspan, Wacan, Acan; z dodanem dobrodziej: Wasindziej, Wasińcka, Asindzka; w 17. wieku Waśni(e)ć: »pospołu z wasniecią«; »nie pójdę za wasznic, bo wasznic nie masz nic«; czasownik waśniciać; waszmościać nabiera i innych znaczeń: »mnie on o to nie waszmościa« (‘nie kłania się, nie prosi’); »co mi żonę waszmościa«, Potocki; »kiedy się waszmościają pachołek z woźnicą«. Tak samo czes. wasznost’ z wasze milost’; waszinec (jak naszyniec).
